၃၂ ေကာ႒ာသ

ဘိကၡေဝ-ရဟန္းတို႔။ ဧဝေမဝေခါ-ဤအတူလွ်င္။ ဘိကၡဳ-ရဟန္းသည္။ ပ။ ဣမေမဝ ကာယံ-ဤ႐ူပကာယ ခႏၶာကိုယ္ကိုသာလွ်င္။ ပစၥေဝကၡတိ-ဆင္ျခင္၏။
ဣမသႎၼ ကာေယ-ဤတစ္လံမွ်ေလာက္ေသာ ႐ူပကာယ ခႏၶာကိုယ္၌ –

(၁) ေကသာ – ႏွစ္ကုေဋ ငါးသန္းေသာ ဆံတို႔လည္းေကာင္း။

(၂) ေလာမာ – ကိုးသိန္းကိုးေသာင္းေသာ အေမြးတို႔လည္းေကာင္း။

(၃) နခါ – ငါးၾကင္းေၾကးသဖြယ္ ႏွစ္ဆယ္ေသာ လက္သည္း ေျခသည္းတို႔လည္းေကာင္း။

(၄) ဒႏၲာ – သံုးဆယ့္ႏွစ္ေခ်ာင္းေသာ သြားတို႔လည္းေကာင္း။

(၅) တေစာ – တစ္ကိုယ္လံုးကို ခြာ၍ လံုးသည္ရွိေသာ္ ဆီးေစ့ခန္႔မွ်ရွိေသာ အထူးထူးေသာ အဆင္းရွိေသာ ပါးေသာ အေပၚေရ၊ အဆင္းျဖဴေသာ ထူေသာ အတြင္းေရလည္းေကာင္း။

(၆) မံသံ – တိုက္နံရံကို လိမ္းက်ံေသာ ေျမစိုင္ကဲ့သို႔ အ႐ိုးကို လိမ္းက်ံေသာ ကိုးရာေသာ အသားလည္းေကာင္း။

(၇) ႏွာ႐ု – နံရံကို ဖြဲ႕ေသာ ႀကိမ္ႏြယ္ကဲ့သို႔ အ႐ိုးကိုဖြဲ႕ေသာ ကိုးရာေသာ အေၾကာ၊ အရသာကို ေဆာင္ေသာ ခုနစ္ေထာင္ေသာ အေၾကာလည္းေကာင္း။

(၈) အ႒ိ – သံုးရာေသာ အ႐ိုးလည္းေကာင္း။

 

(၉) အ႒ိမိၪၨံ – က်က္စြာေပါင္း၍ ဝါးက်ည္၌ ထည့္အပ္ေသာ ႀကိမ္ၫြန္႔ႏွင့္ သ႑ာန္တူေသာ ျဖဴေသာ အဆင္းရွိေသာ ႐ိုးတြင္းျခင္ဆီလည္းေကာင္း။

(၁၀) ဝကၠံ – ေရမ်ိဳမွ ဆက္ေသာ အေၾကာ၏အဆံုး ႏွလံုးသားကို ျခံရံ၍ တည္လ်က္ သရက္သီးပြတ္ႏွင့္ သ႑ာန္တူေသာ စဥ္းငယ္နီေသာ အဆင္းရွိေသာ အသားစိုင္ႏွစ္ခုဟု ဆိုအပ္ေသာ အညိႇဳ႕လည္းေကာင္း။

(၁၁) ဟဒယံ – သားျမတ္ႏွစ္ခုအလယ္၊ ကိုယ္အတြင္း ရင္အခ်ိဳင့္ အညိႇဳ႕ႏွစ္ခုအၾကား၌ တြဲလ်ား ဦးေစာက္တည္ေသာ ပညာရွိအား စဥ္းငယ္ပြင့္ေသာ၊ ပညာမဲ့အား ငံုေသာ၊ အေပၚဖတ္ကို ခြာ၍ ပစ္အပ္ေသာ ပဒုမၼာၾကာငံုတမွ် အပကား ေျပျပစ္သန္႔ရွင္း၊ အတြင္းကား သပြတ္ခါးအူသဖြယ္ အလယ္၌ ပုန္းညက္ေစ့ဆန္ေလာက္ေသာ တြင္း၌။
“စ႐ိုက္ႏွင့္အညီ၊ နီျမန္း-ရာဂ၊ ေဒါသ-မည္းျငား၊ သားေဆးရည္-ေမာဟ၊ တကၠ-ပဲျပဳတ္ရည္၊ ဝါသည္-သဒၶါ၊ ပညာ-ၿပိဳးျပက္၊ ေဇာတမ်က္သြင္၊ အေရာင္ထင္ေသာ” မေနာဓာတ္, မေနာဝိညာဏဓာတ္, စိတ္, ေစတသိက္တို႔၏ မွီရာ ဟဒယဝတၳဳ႐ုပ္တည္းဟူေသာ တလက္ဖက္မွ်ေလာက္ေသာ ႏွလံုးေသြးရွိေသာ ႏွလံုးသားလည္းေကာင္း။

(၁၂) ယကနံ – သားျမတ္ႏွစ္ခုတို႔၏ အလယ္၌ လက္ယာနံပါးကို မွီလ်က္ ကသစ္႐ြက္ႏွင့္ သ႑ာန္တူေသာ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ နီေသာ အဆင္းရွိေသာ ပညာရွိအား ငယ္သည္ျဖစ္၍ ႏွစ္ခု သံုးခု၊ ပညာမဲ့အား ႀကီးသည္ျဖစ္၍ တစ္ခုတည္းေသာ အသည္းလည္းေကာင္း။

(၁၃) ကိေလာမကံ – ျဖဴေသာအဆင္းရွိေသာ အသားတရစ္ကို ရစ္ေသာ အဝတ္ကဲ့သို႔ အညႇိဳ႕, ႏွလံုးကို ဖံုး၍ တည္ေသာ အေျမႇး၊ ကိုယ္အလံုး၌ အေရ၏ ေအာက္မွ တည္ေသာ အေျမႇးအားျဖင့္ ႏွစ္ပါးေသာ အေျမႇးလည္းေကာင္း။

(၁၄) ပိဟကံ – ႏွလံုးသား၏ လက္ဝဲနံပါး၌ မွီလ်က္ လက္ခုနစ္သစ္ခန္႔မွ် ႏြားလွ်ာဖ်ားသ႑ာန္ ညိဳေသာ အဆင္းရွိေသာ ဝမ္းေလွ်ာ သရက္႐ြက္ဟု ဆိုအပ္ေသာ အသားဖ်ဥ္းလည္းေကာင္း။

(၁၅) ပပၹါသံ – အညိႇဳ႕, ႏွလံုးကို ဖံုး၍ တည္လ်က္ မုန္႔ယွက္ျပတ္သ႑ာန္ နီေသာအဆင္းရွိေသာ သံုးဆယ့္ႏွစ္ခုေသာ အသားလႊာတည္းဟူေသာ ကလအုန္းေဆာင္းထပ္ဟု ဆိုအပ္ေသာ အဆုတ္လည္းေကာင္း။

(၁၆) အႏၲံ – ေသြးျပည့္ေသာ က်င္း၌ အေရကို ဆုတ္၍ ထည့္အပ္ေသာ ေႁမြေခြကဲ့သို႔ လည္ေခ်ာင္းမွ ဝစၥမဂ္တိုင္ေအာင္ ကိုယ္တြင္း၌ တည္ေသာ ေယာက်္ားအား သံုးဆယ့္ႏွစ္ေတာင္၊ မိန္းမအား ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ေတာင္ရွိေသာ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ပတ္ ေခြ၍ေနေသာ ျဖဴေသာအဆင္းရွိေသာ အူမလည္းေကာင္း။

(၁၇) အႏၲဂုဏံ – ေျခသုတ္ႀကိဳးဝန္းကို ဖြဲ႕ေသာ ႀကိဳးေသးကဲ့သို႔ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ပတ္ေခြရာ၌ အူမကို ဖြဲ႕ေသာ ေမွာ္ျမစ္အတူ ျဖဴေသာ အူသိမ္လည္းေကာင္း။

(၁၈) ဥဒရိယံ – အစြန္းႏွစ္ဘက္၌ ကိုင္၍ ညႇစ္အပ္ေသာ စိုေသာ ပုဆိုး၏ အလယ္အဖုကဲ့သို႔ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ပတ္ေခြေသာ အူမ၏ အလယ္အဖုဟု ဆိုအပ္ေသာ သံုးဆယ့္ႏွစ္ပါးေသာ ပိုးမ်ိဳးတို႔၏ ေနရာ အစာသစ္အိမ္၌ တည္ေသာ ေခြးစားက်င္း၌ ေခြးအန္ဖတ္ကဲ့သို႔ မ်ိဳအပ္ေသာ အစာသစ္လည္းေကာင္း။

(၁၉) ကရီသံ – က်ည္ေထာက္၌ ထည့္အပ္ေသာ ေျမညက္ကဲ့သို႔ အူမ၏အဆံုး အေစာက္ရွစ္သစ္ခန္႔မွ် ရွိေသာ အစာေဟာင္းအိမ္၌ တည္ေသာ အစာသစ္မွ က်က္၍ က်ေသာ အစာေဟာင္းတည္းဟူေသာ က်င္ႀကီးလည္းေကာင္း။

(၂၀) မတၳလုဂႍ – ဗူးအံု၌ ထည့္အပ္ေသာ မုန္႔ညက္စိုင္သ႑ာန္ ေခါင္းခြံတြင္း၌ ခ်ဳပ္ေၾကာင္းေလးခုကို မွီ၍ တည္ေသာ မုန္႔ညက္စိုင္အတူ ျဖဴေသာ ဦးေႏွာက္လည္းေကာင္း။

(၂၁) ပိတၱံ – ေရျပည့္ေသာ သပြတ္ခါးသီးသ႑ာန္ ႏွလံုးအဆုတ္တို႔၏ အလယ္ အသည္းကို မွီ၍ တည္ေသာ ေနာက္က်ဳေသာ သစ္မည္စည္ဆီႏွင့္တူေသာ အအိမ္ျဖင့္ ဖြဲ႕အပ္ေသာ ဗဒၶသည္းေျခ, ဆံ, အေမြး, ေျခသည္းလက္သည္း, သြားတို႔၏ အသားမွ လြတ္ရာ အရပ္ေျခာက္ထပ္ ၾကမ္းတမ္းေသာ အရာကို ထားလ်က္ မုန္႔ယွက္၌ ဆီကဲ့သို႔ တစ္ကိုယ္လံုး ႏွံ႔၍ တည္ေသာ ၫိႈးႏြမ္းေသာ ပန္းအဆင္းရွိေသာ အအိမ္ျဖင့္ မဖြဲ႕အပ္ေသာ အဗဒၶသည္းေျခအားျဖင့္ ႏွစ္ပါးေသာ သည္းေျခလည္းေကာင္း။

(၂၂) ေသမွံ – မစင္တြင္းကို ပိတ္ေသာ ပ်ဥ္ႀကီး တန္စီးတြင္းအထက္ ေျမႇးယွက္ေသာ အျမႇဳပ္လႊာအသြင္ ေရအျပင္ကို လႊမ္းေသာ ေရညႇိပမာ အစာသစ္ကို ပိတ္လ်က္ အူမ၌တည္ေသာ ျဖဴေသာ အဆင္းရွိေသာ တကြမ္းစားမွ်ေလာက္ေသာ သလိပ္လည္းေကာင္း။

(၂၃) ပုေဗၺာ – အေစးရွိေသာ သစ္ပင္၏ ဓားခုတ္ရာ စသည္၌ စုေဝးေသာ အေစးကဲ့သို႔ အမာေပါက္ရာ, ခလုတ္ထိရာ, ဆူးၿငိရာ, မီးလွ်ံသင့္ရာ စသည္တို႔၌ ေသြးပုပ္ စုေဝး၍ ျဖစ္ေသာ ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာ အဆင္းရွိေသာ ျပည္လည္းေကာင္း။

(၂၄) ေလာဟိတံ – ၾကည္လင္ေသာ ခ်ိပ္ရည္အဆင္းကဲ့သို႔ ကိုယ္လံုးအႏွံ႔ အေၾကာကို ေလွ်ာက္၍ ေ႐ြ႕လ်ားေသာ တစ္ျပည္သားမွ်ေလာက္ေသာ ေ႐ြ႕လ်ားေသာ ေသြး၊ ပ်စ္ခၽြဲေသာ ခ်ိတ္ရည္အဆင္းကဲ့သို႔ အသည္းတည္ရာ၏ ေအာက္အဖို႔ကို ျပည့္ေစ၍ ႏွလံုး, အညႇိဳ႕, အဆုတ္အထက္ တစက္စက္ ယိုစီးလ်က္ ႏွလံုး, အညိႇဳ႕, အဆုတ္တို႔ကို စြတ္ေစ၍ တည္ေသာ တကြမ္းစားမွ်ေလာက္ေသာ မေ႐ြ႕လ်ားေသာ ေသြးအားျဖင့္ ႏွစ္ပါးေသာ ေသြးလည္းေကာင္း။

(၂၅) ေသေဒါ – ေရမွ ႏုတ္အပ္ေသာ ၾကာ႐ိုးမွ ယိုစီးေသာ ေရကဲ့သို႔ ကိုယ္စိတ္ပူပန္ေသာအခါ အေမြးတြင္းတို႔မွ ယိုစီးေသာ ဆီၾကည္အဆင္းရွိေသာ အာေပါဓာတ္တည္းဟူေသာ ေခၽြးလည္းေကာင္း။

(၂၆) ေမေဒါ – ဆူသသူအား တစ္ကိုယ္လံုး၊ ၾကံဳသသူအား ျမင္းေခါင္းသား စသည္၌ တည္ေသာ နႏြင္းဆိုးေသာ ပုဆိုးကဲ့သို႔ ဝါေသာ အဆင္းရွိေသာ အဆီခဲလည္းေကာင္း။

(၂၇) အႆု – ငိုေႂကြးျမည္တမ္း ရယ္ပန္းႀကီးေသာအခါ မေလ်ာက္ပတ္ေသာ ဥတုအာဟာရမ်ိဳး၊ မီးခိုး ေျမမႈန္႔ထိပါးေသာအခါ စသည္တို႔၌ မ်က္စိမွ ယိုစီးေသာ ဆီၾကည္အဆင္းရွိေသာ အာေပါဓာတ္တည္းဟူေသာ မ်က္ရည္လည္းေကာင္း။

(၂၈) ဝသာ – ထမင္းခ်ိဳး၌ သြန္းေလာင္းေသာ ဆီကဲ့သို႔ မီးပူေသာအခါ စသည္တို႔၌ မ်ားေသာအားျဖင့္ လက္ဖမိုး, လက္ဖဝါး, ေျခဖမိုး, ေျခဖဝါး, ႏႈတ္သီးဖ်ား, နဖူးျပင္, ပခံုးစြန္း၌ တည္ေသာ အုန္းဆီအဆင္းႏွင့္တူေသာ ဆီၾကည္လည္းေကာင္း။

(၂၉) ေခေဠာ – ခ်ဥ္သီးစသည္ကို ျမင္ေသာအခါ လက္ယက္တြင္းမွ ထြက္ေသာ လက္ယက္ေရကဲ့သို႔ ပါးေစာင္ႏွစ္ဘက္မွ သက္၍ လွ်ာ၌ တည္ေသာ လွ်ာဖ်ား၌ က်ဲေသာ၊ လွ်ာရင္း၌ ခၽြဲေသာ၊ အျမႇဳပ္ႏွင့္ေရာေသာ အာေပါဓာတ္တည္းဟူေသာ တံေတြးလည္းေကာင္း။

(၃၀) သိဃၤာဏိကာ – ငိုေႂကြးျမည္တမ္းျခင္း၊ မေလ်ာက္ပတ္ေသာ ဥတု အာဟာရ၏ အစြမ္းျဖင့္ ဓာတ္ေခ်ာက္ခ်ားျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ႏုေသာထန္းသီးဆန္ႏွင့္တူေသာ ဦးေႏွာက္မွ ယိုစီးေသာ အာေပါဓာတ္တည္းဟူေသာ ႏွပ္လည္းေကာင္း။

(၃၁) လသိကာ – ဝင္႐ိုးကို နယ္ဆီသုတ္သကဲ့သို႔ တစ္ရာ့ရွစ္ဆယ္ေသာ အ႐ိုးဆက္တို႔၏ အၾကားဝယ္ နယ္ဆီကိစၥကို ၿပီးေစ၍ တည္ေသာ မဟာေလွကားေစးႏွင့္တူေသာ ပ်စ္ခၽြဲေသာ အေစးလည္းေကာင္း။

(၃၂) မုတၱံ – တန္းတြင္း၌ ေမွာက္ခံုပစ္အပ္ေသာ အဝက်ဥ္းေသာ အိုးတြင္း၌ ဝင္ေသာ တန္စီးေရကဲ့သို႔ စည္ေပါင္းတြင္း၌တည္ေသာ ပဲႀကီးျပာရည္အဆင္းရွိေသာ က်င္ငယ္လည္းေကာင္း။

ဣတိ-ဤသို႔။ ဣေမ ဒြတၱႎသာကာရာ-ဤသံုးဆယ့္ႏွစ္ပါးေသာ အျခင္းအရာအစံုတို႔သည္ –

(က) ဝဏၰေတာပိ – အဆင္းအားျဖင့္လည္းေကာင္း။
(ခ) သဏၭာနေတာပိ – လံုးလံုးေလ်ာင္းေလ်ာင္း ေပါင္း၍ တည္ဟန္ သဏၭာန္အားျဖင့္လည္းေကာင္း။
(ဂ) ဂႏၶေတာပိ – ညႇီနံေညႇာ္ေလာင္း မေကာင္းေသာ ရနံ႔အားျဖင့္လည္းေကာင္း။
(ဃ) အာသယေတာပိ – ျဖစ္ရာအေၾကာင္းအားျဖင့္လည္းေကာင္း။
(င) ၾသကာသေတာပိ – တည္ရာအရပ္အားျဖင့္လည္းေကာင္း။
(စ) အသုစိဘာေဝန – မစင္ၾကယ္သည္၏အျဖစ္ျဖင့္။
(ဆ) ေဇဂုစၧိဘာေဝန – စက္ဆုတ္ဖြယ္၏အျဖစ္ျဖင့္။
(ဇ) ပဋိကူလဘာေဝန – ႐ြံရွာဖြယ္၏အျဖစ္ျဖင့္။
(စ်) ဒုဂၢႏၶဘာေဝန – ညီႇနံေညႇာ္ေလာင္း မေကာင္းေသာ ရနံ႔၏အျဖစ္ျဖင့္။
(ည) အသုဘဘာေဝန – မတင့္တယ္သည္၏အျဖစ္ျဖင့္။
ပညာယမာနာ-ထင္ကုန္လ်က္။
အတၳိ-ရွိကုန္၏။
ဣတိ-ဤသို႔။
ပစၥေဝကၡတိ-ဆင္ျခင္၏။
(ဋ) ဣတိ-ဤသို႔။
အဇၥ်တၱံ ဝါ – မိမိသႏၲာန္၌လည္း။
ကာေယ – ဆံ, အေမြးစေသာ အေပါင္းအစု၌။
ကာယာႏုပႆီ – ဆံ, အေမြး စေသာ အေပါင္းအစုကို အဖန္တလဲလဲ ႐ႈသည္ျဖစ္၍။
ဝိဟရတိ – ေန၏။
ပ။
ဘိကၡေဝ – ရဟန္းတို႔။
ဧဝမၸိေခါ – ဤသို႔လည္း။
ဘိကၡဳ – ရဟန္းသည္။
ကာေယ – ႐ူပကာယ၌။
ကာယာႏုပႆီ – ႐ူပကာယကို အဖန္တလဲလဲ ႐ႈသည္ျဖစ္၍။
ဝိဟရတိ – ေန၏။

Ref: http://lokachantha.mahasiusa.org/?p=1977

Ref: http://32parts.com/urine.html#content

ဆရာၾကီးဂိုအင္ဂါ၏ ၂၀၀၀ ခုနွစ္က UN တြင္ေျပာၾကားခဲ့ေသာ ဓမၼမိန့္ခြန္းမွေကာက္နူတ္ခ်က္မ်ား

ဟိုေရွးေရွးကအိႏိၵယနိုင္ငံက ျငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ့ညီညြတ္ေရးသတင္းစကားကိုေပးခဲ႔ပါတယ္။ ဒီလိုျငိမ္းခ်မ္းေရး ညီညြတ္ေရးကိုေအာင္ျမင္ေစမဲ႔နည္းကိုလဲေပးခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ကေတာ့ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကိုျငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္ရင္ ကိုယ္ကိ္ုယ္တိုင္အရင္ျငိမ္းခ်မ္းေအာင္အရင္လုပ္ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို့ကိုယ္တိုင္ စိတ္ဆိုး၊စိတ္ညစ္၊မုန္းတီးေနမယ္ဆိုရင္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေတြဘယ္လိုလုပ္နိုင္မလဲ? လုပ္လို့မရဘူး ဘာလ္ုိ့လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္မျငိမ္းခ်မ္းေသးလို့။ ဒါေၾကာင့္ တရားကိုကိုယ္မွာရွာပါလို့ ဆရာေတြကေျပာၾကပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးတရားကိုကိုယ့္ထဲေရာက္မေရာက္သိရပါမယ္။ သူေတာ္ေကာင္းေတြက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသိဖို့ေျပာၾကပါတယ္။ ဒီလိုသိဖို့ကလဲ စာသိတင္မကပဲ လက္ေတြ႕က်င့္သုံးျပီးသိဖို့ပါပဲ။ ဒီလိုနားလည္မွလဲ သူမ်ားရဲ႕ျပႆနာေတြကိုေျဖရွင္းေပးနိုင္မွာပါ။ ဒီေလာကနိယာမ သဘာဝတရား ဒါမွမဟုတ္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အမိန့္ေတာ္လို့ပဲေျပာေျပာ။ ဒီသေဘာတရားဟာအားလုံးနဲ့ဆိုင္ပါတယ္။က်ြန္ေတာ္တို့ ေဒါသျဖစ္တဲ႔အခါ မေကာင္းတဲ႔စိတ္ေပါ္တဲ႔အခါ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဒီေဒါသရဲ႕တရားခံအရင္ျဖစ္ရတာပါပဲ။ ကိုယ္က္ိုယ္တိုင္ ဒီအမုန္းတရား အာဃာတတရားရဲ႕ တရားခံအရင္စျဖစ္ရတာပါပဲ။ မထမဆုံး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရင္ဆုံး ဒုကၡေရာက္ေအာင္လုပ္တယ္ ျပီးရင္ သူတပါးေတြကို သြားဒုကၡေပးတယ္။

ဒါက သဘာဝတရားပဲ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေလ့လာမယ္ဆိုရင္ မေကာင္းတဲ့စိတ္ေတြေပါ္လာတာနဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကလဲ ပူလာတယ္ ေနလို့မေကာင္းဘူး။ မေပ်ာ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီလို မေပ်ာ္ရြွင္မူေတြကို မထိန္းခ်ူပ္နိုင္ေတာ့ရင္ သူမ်ားေတြကို ရန္ရွာေတာ့တာပဲ။ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္တခုလုံးကိုလဲ ဒီလိုအာဃာတတရားေတြနဲ႕ဖုံးလြွမ္းျပစ္လိုက္တယ္။ ဒီလိုပဲကြ်န္ေတာ္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႕ေပ်ာ္ရြွင္ေရးတရားေတြေျပာေနေပမဲ႔ တကယ္အေရးၾကီးတာက ခႏၶာမွာဘာျဖစ္ေနသလဲဆိုတာပါ။ အကုသိုလ္တရားေတြ စိတ္ထဲမွာ ကင္းေဝးသြားရင္ ဒီနိယာမကစအလုပ္လုပ္တာပါပဲ။ ဒီလို မေကာင္းတာေတြကင္းေဝးတဲ႔စိတ္ျဖစ္တာနဲ႕ သဘာဝတရား ဒါမွမဟုတ္ ဘုရားသခင္က စျပီးဆုေပးေတာ့တာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ျငိမ္းခ်မ္းသြားတယ္။ ဒါကိုလဲ ကိုယ္တိုင္သတိထားျပီးသိနိုင္ပါတယ္။

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုဘယ္ဘာသာဝင္ (ဟင္ဒူ၊မြတ္စလင္၊ခရစ္ယာန္၊ဂ်ိမ္း) ပဲေခါ္ေခါ္ လူဟာလူ စိတ္ဟာစိတ္ပါပဲ။ တကယ္ေျပာင္းလဲဖို့လိုအပ္တာကေတာ့ စိတ္ရဲ့မသန့္ရွင္း မစင္ၾကယ္မူ့ကေန သန္႕ရွင္းစင္ၾကယ္သြားေစတာပါ။ ဒီလိုေျပာင္းလဲမူမွသာ သတၱဝါေတြကိုတကယ္ေျပာင္းလဲတာပါ။ ဒါဟာတန္ခိုးမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ကိုသိပၸံနည္းက် ရုပ္တရား နာမ္တရားေတြရဲ႕ဆက္သြယ္မူ့ကိုေလ့လာျခင္းပါပဲ။ ဒီလိုပဲ နာမ္တရားကရုပ္တရားအေပါ္ ဘယ္လိုလြွမ္းမိုးတယ္ဆိုတာ၊ ရုပ္တရားက နာမ္တရားကို ဘယ္လိုျပုျပင္တယ္ဆိုတာေလ့လာတာပါ။

စိတ္ရုည္ရုည္နဲ႔ေလ့လာျပီးေနမယ္ဆိုရင္ သဘာဝတရားကထင္ရွားလာတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မဆို အကုသိုလ္ဝင္လာရင္ ဒုကၡေရာက္တာပဲ။ အကုသိုလ္ကလြတ္ေျမာက္သြားရင္လဲ ေကာင္းက်ိးခံစားရတာပါပဲ။ ဒီလိုကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလ့လာတဲ့နည္းကို မည္သူမဆိုက်င့္ၾကံနိုင္ပါတယ္။ ဟိုေရွးေရွးကတည္းကျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ဓမၼမ်ားဟာကမ႓ာမွာျပန့္ေနပါတယ္။ ဒီေန့ဆိုရင္ အျခားအဖဲြ႕အစည္း အျခားယဥ္ေက်းမူ အျခားဘာသာဝင္ေတြလဲ ဒီနည္းကိုေလ့လာေနၾကပါျပီ။ သူတို့ကိုယ္ကို ဘယ္ဘာသာဝင္(ဟင္ဒူဘာသာဝင္၊ဗုဒၶဘာသာဝင္၊မြတ္စလင္ဘာသာဝင္၊ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္) လို့ပဲျဖစ္ျဖစ္ဆက္ေခါ္နိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုတံဆိပ္တပ္ထားလို့ဘာမွမထူးျခားသြားပါဘူး။ လူဟာလူပါပဲ။ ကြာျခားခ်က္ကေတာ့ သူတို့ရဲ႕အက်င့္တရားေတြကေန သနားၾကင္နာတတ္လာတာပါပဲ။ သူတို့ေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္ေရာ သူတပါးအတြက္ပါေကာင္းမူေတြကိုျပုလုပ္ေပးၾကပါတယ္။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကေနျပီး အျငိမ္းဓာတ္ေတြရွိလာရင္ သူနဲ႕ပတ္သက္တဲ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေတြရွိလာတာပါပဲ။ ဒီလိုကူးေျပာင္းမူကမွတကယ့္အစစ္အမွန္ကူးေျပာင္းမူပါ။ တျခားအဓိပၸါယ္မရိွပါဘူး။

အလြန္တန္ဖိုးရိွတဲ့ဒီသတင္းစကားကိုေျပာခြင့္ျပုပါခင္ဗ်ား။ လြန္ခဲ႔တဲ့နွစ္ေပါင္း ၂၃၀၀ ေက်ာ္ကဘုရင္ၾကီးအေသာကဟာေက်ာက္စာမွာဒီလိုေရးသားခဲ့ပါတယ္။ သူကေျပာတယ္ တျခားဘာသာေရးယုံၾကည္မူ႕ေတြကို မဖိနိုပ္ဖို့။ ဒီလိုမ်ိုး တျခားဘာသာဝင္ေတြကိုဖိနိုပ္ရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ဘာသာသာအေကာင္းဆုံးဆိုတဲ႔အစြန္းေရာက္သြားလို့ ေလာကၾကီးကိုဒုကၡေရာက္ေစေတာ့တာပဲ။ ဘုရင္အေသာကဆက္ေျပာတယ္။ အဲဒီအစား တျခားဘာသာယုံၾကည္မူ့ေတြကိုလဲ ေလးစားရမယ္။ ဘာသာတိုင္းမွာ ေမတၱာ ဂရုဏာ နဲ႕ေစတနာေကာင္းရဲ႕ အေျခခံေတြရွိတယ္။ ဒီအေျခခံေတြေၾကာင့္ပဲ တျခားဘာသာဝင္ေတြကို ေလးစားရပါမယ္။ အျပင္ဗန္းကၾကည့္ရင္ေတာ့ အသြင္မတူနိုင္ပါဘူး။ အမ်ိုးမ်ိုးေသာပူေဇာ္ပသမူ႕ေတြေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒီအတြက္နဲ့ဆက္ျပီးအျငင္းမပြားပါနဲ႕။ အဲဒီအစား တကယ့္အေျခခံအနွစ္သာရကိုဦးစားေပးတာေပါ့။ ဒီလိုပဲကိုယ့္ရဲ႕ဘာသာကို တိုးပြားေစသလို အျခားဘာသာဝင္ေတြကိုလဲအကူအညီေပးရပါမယ္။

ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ကိုယ္ဘာသာကိုလဲ ကိုယ့္ကိုယ္တိုင္ေပ်ာက္ကြယ္ေအာင္လုပ္ေနသလိုပါပဲ။ ဒီသတင္းစာအလြန္အေရးၾကီးပါတယ္။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ့္ဘာသာရဲ႕အားသာခ်က္ေတြကို အခြင့္ေကာင္းယူျပီး အျခားဘာသာဝင္ေတြကိုတိုက္ခိုက္တာဟာ ကိုယ့္ဘာသာကို ဖ်က္ဆီးေနတာပါပဲ။ ေနာက္ဆုံး ဘုရင္အေသာကကဓမၼနိယာမကို ဆက္ေျပာတယ္။ အားလုံးညီညီမွ်မွ်နဲ႕ အခ်င္းမမ်ားသင့္ပါဘူး။ ဒီလို ဘယ္သူသာတယ္ဆိုျပီး ျငင္းခုံေနမဲ့အစား အျခား ဘာသာ အျခား ယုံၾကည္မူ႕ေတြကိုနားလည္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဘာသာတိုင္းရဲ႕အေျခခံအနွစ္သာရကိုပိုအေရးေပးေစလိုပါတယ္။ ဒါမွတကယ့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ တကယ့္ညီမွ်မူပါပဲ။

အမွားအယြင္းမ်ားပါရွိပါက ေမတၱာျဖင့္ ျပင္ဆင္၍ဖတ္ရူေပးပါခင္ဗ်ား။

The ancient land of India gave a message of peace and harmony to the world, to all humanity, but it did more: it gave a method, a technique, for achieving peace and harmony. To me it seems that if we want peace in human society, we cannot ignore individuals. If there is no peace in the mind of the individual, I do not understand how there can be real peace in the world. If I have an agitated mind, always full of anger, hatred, ill will and animosity, how can I give peace to the world? I cannot because I have no peace myself. Enlightened persons have therefore said, “First find peace within yourself.” One has to examine whether there is really peace within oneself. All the sages, saints, and seers of the world have advised, “Know thyself.” That means not merely knowing at the intellectual level, or accepting at the emotional or devotional level, but realizing by experience at the actual level. When you experience the truth about yourself, within yourself, at the experiential level, the problems of life find their solution.

You start understanding the universal law, the law of nature—or, if you prefer, the law of God Almighty. This law is applicable to one and all: When I generate anger, hatred, ill will, or animosity, I am the first victim of my anger. I am the first victim of the hatred or animosity that I have generated within. First I harm myself, and only afterwards do I start harming others. This is the law of nature. If I observe within myself, I find that as soon as any negativity arises in the mind, there is a physical reaction: my body becomes hot and starts burning; there are palpitations and tension; I am miserable. When I generate negativity within me and become miserable, I do not keep the misery limited to myself; instead I throw it on to others. I make the entire atmosphere around me so tense that anyone who comes in contact with me also becomes miserable. Although I talk of peace and happiness, more important than words is what is happening within me. When my mind is free of negativity, again, the law starts working. The moment there is no negativity in the mind, nature—or God Almighty—starts rewarding me: I feel peaceful. This too I can observe within myself.

Whatever one’s religion or tradition or country, when one breaks the law of nature and generates negativity in the mind, one is bound to suffer. Nature itself provides the punishment. Those who break nature’s laws start feeling the misery of hellfire within, here and now. The seed they sow now is a seed of hellfire, and what awaits them after death is nothing but hellfire. Similarly, according to the law of nature, if I keep my mind pure, full of love and compassion, I enjoy the kingdom of heaven within here and now. The seed that I sow will have as its fruit the kingdom of heaven after death.

It makes no difference whether I call myself a Hindu, a Muslim, a Christian or a Jain: a human being is a human being; the human mind is the human mind.

The conversion that is needed is from impurity of mind to purity of mind. This conversion changes people in wonderful ways. It is no magic or miracle; this is a pure science of observing the interaction of mind and matter within. One examines how the mind keeps influencing the material body, and how the body influences the mind. Through patient observation, the law of nature becomes so clear: whenever one generates mental negativity, one starts suffering; and whenever one is free from negativity, one enjoys peace and harmony. This technique of self-observation can be practiced by one and all.

Taught in ancient times by the Enlightened One in India, the technique spread around the world. Today also, people from different communities, traditions and religions come and learn this technique, to obtain the same benefit. They may continue to call themselves Hindu, Buddhist, Muslim, or Christian. These labels make no difference; a human being is a human being. The difference is that through their practice they become truly spiritual people, full of love and compassion. What they are doing is good for themselves and for all others. When someone generates peace in the mind, the entire atmosphere around that person is permeated with the vibration of peace and anyone who encounters that person also starts enjoying peace. This mental change is the real conversion that is required. No other conversion has meaning.

Permit me to read you a benevolent message from India to the world. Inscribed in stone 2300 years ago, these are the words of Emperor Ashoka the Great, an ideal ruler, explaining how to govern. He tells us, “One should not honor only one’s own religion and condemn other faiths.” This is an important message for our time. By condemning others and insisting that one’s own tradition is the best, one creates difficulties for humanity. Ashoka continues, “Instead one should honor other religions for various reasons.” Every religion worthy of the name has a wholesome essence of love, compassion and goodwill. We should give honor to the religion because of this essence. The outer form always differs; there will be so many variations in rites, rituals, ceremonies or beliefs. Let us not quarrel about all that, but instead give importance to the inner essence. Ashoka says, “By so doing, one helps one’s own religion to grow and also renders service to the religions of others. In acting otherwise, one digs the grave of one’s own religion, and harms other religions as well.”

This is a serious warning for us all. The message says, “Someone who honors his own religion and condemns other religions may do so out of devotion to his religion thinking ‘I will glorify my religion,’ but his actions injure his own religion more gravely.”

Finally, Ashoka presents the message of the Universal Law, the message of Dhamma: “Let all listen: Concord is good, not quarreling. Let all be willing to listen to the doctrine professed by others.” Instead of disagreeing and condemning, let us give importance to the essence of the teaching of every religion. Then, there will be real peace, real harmony.

Ref: http://www.sumeru.dhamma.org/S-N-Goenkas-Speech-at-the-UN.1871.0.html

ဓမၼမွတ္စုမ်ား (၆) – ဓမၼကထိကမ်ားအတြက္ တရားငါးမ်ိုး – ဥဒါယီသုတ္ – ပၪၥကနိပါတ္ – အဂၤုတၱရနိကာယ္

“အာနႏၵာ သူတစ္ပါးတို႔အား တရားေဟာရန္ မလြယ္ကူ၊ အာနႏၵာ သူတစ္ပါးတို႔အား တရားေဟာလိုသူသည္ တရားငါးမ်ဳိးတို႔ကို မိမိသႏၲာန္၌ ျဖစ္ေစ၍ ေဟာၾကားရမည္။

အဘယ္ငါးမ်ဳိးတို႔နည္းဟူမူ-

”အစဥ္အတိုင္းျဖစ္ေသာ တရားစကား ‘အႏုပုဗၺိကထာ’ ကို ေဟာမည္”ဟု (ႏွလံုးသြင္းလ်က္) သူတစ္ပါးတို႔အား တရားေဟာရမည္။

”(အက်ဳိးအားေလ်ာ္ေသာ) အေၾကာင္းကို ျပလ်က္ တရားစကားကို ေဟာမည္”ဟု (ႏွလံုးသြင္းလ်က္) သူတစ္ပါးတို႔အား တရားေဟာရမည္။

”အစဥ္သနားျခင္းကို အစဲြျပဳ၍ တရားစကားကို ေဟာမည္”ဟု (ႏွလံုးသြင္းလ်က္) သူတစ္ပါးတို႔ အားတရားေဟာရမည္။

”အာမိသကို မငဲ့ကြက္ေသာ စိတ္ရွိသည္ျဖစ္၍ တရားစကားကို ေဟာမည္”ဟု (ႏွလံုးသြင္းလ်က္) သူတစ္ပါးတို႔အား တရားေဟာရမည္။

”မိမိကိုယ္ကိုလည္းေကာင္း၊ သူတစ္ပါးကိုလည္းေကာင္း မထိပါးမပုတ္ခတ္မူ၍ တရားစကားကိုေဟာမည္”ဟု (ႏွလံုးသြင္းလ်က္) သူတစ္ပါးတို႔အား တရားေဟာရမည္။

အာနႏၵာ သူတစ္ပါးတို႔အား တရားေဟာရန္ မလြယ္ကူ၊ အာနႏၵာ သူတစ္ပါးတို႔အား တရားေဟာလိုသူသည္ ဤ တရားငါးမ်ဳိးတို႔ကို မိမိသႏၲာန္၌ ျဖစ္ေစ၍ ေဟာၾကားရမည္ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။”

”န ေခါ၊ အာနႏၵ၊ သုကရံ ပေရသံ ဓမၼံ ေဒေသတုံ။ ပေရသံ၊ အာနႏၵ၊ ဓမၼံ ေဒေသေႏၲန ပၪၥ ဓေမၼ အဇၩတၱံ ဥပ႒ာေပတြာ ပေရသံ ဓေမၼာ ေဒေသတေဗၺာ။ ကတေမ ပၪၥ အႏုပုဗၺႎ ကထံ [မူကြဲ-အာႏုပုဗၺိကထံ (သီ)] အႏုပုဗၺိကထံ (သ်ာ၊ ပီ၊ က၊)] ကေထႆာမီ’တိ ပေရသံ ဓေမၼာ ေဒေသတေဗၺာ၊ ပရိယာယဒႆာဝီ ကထံ ကေထႆာမီ’တိ ပေရသံ ဓေမၼာ ေဒေသတေဗၺာ၊ ‘အႏုဒၵယတံ ပဋိစၥ ကထံ ကေထႆာမီ’တိ ပေရသံ ဓေမၼာ ေဒေသတေဗၺာ၊ န အာမိသႏၲေရာ ကထံ ကေထႆာမီ’တိ ပေရသံ ဓေမၼာ ေဒေသတေဗၺာ၊ ‘အတၱာနၪၥ ပရၪၥ အႏုပဟစၥ ကထံ ကေထႆာမီ’တိ ပေရသံ ဓေမၼာ ေဒေသတေဗၺာ။ န ေခါ၊ အာနႏၵ၊ သုကရံ ပေရသံ ဓမၼံ ေဒေသတုံ။ ပေရသံ၊ အာနႏၵ၊ ဓမၼံ ေဒေသေႏၲန ဣေမ ပၪၥ ဓေမၼ အဇၩတၱံ ဥပ႒ာေပတြာ ပေရသံ ဓေမၼာ ေဒေသတေဗၺာတိ။”

(၁) အႏုပုဗၺိကထာ = Foundation ကိုအရင္ေျပာ (အေျခခံက်ေသာ သီလေစာင့္ထိန္းမူကိုအရင္ေျပာပါ။)

(၂) ပရိယာယဒႆာဝီကထာ = Visualization လုပ္ (တရားနာသူနားလည္ေအာင္ စကားပရိယာရ္ဆင္၍လည္းေကာင္း အသြင္အမ်ိုးမ်ိုးျဖင့္ေျပာျပျခင္း။ IT နားလည္ေသာဓမၼဆရာမ်ား ကိုယ္တတ္ကြ်မ္းေသာ ပညာျဖင့္သာသနာျပဳနိုင္ပါသည္ – ဥပမာ – Power Point)

(၃) အႏုဒၵယတံပဋိစၥကထာ = ဂရုဏာထား၍ေဟာ ကိုယ္သိ ကိုယ္တတ္ (မာန) မထား၍ မနုိပ္စက္ေသာေစတနာျဖင့္ (ဓမၼကထိကမ်ားသည္သာမာန္သူမ်ားထက္ ပိုကုသိုလ္ေကာင္း၍ပိုသိၾကပါသည္။ ယင္းကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ မာနဝင္ေသာေၾကာင့္ အထူးသတိထားပါ။)

(၄) နအာမိသႏၲေရာကထာ = အလွဴပစၥည္းကိုေတာင့္တေသာအားျဖင့္တရားမေဟာရ

(၅) အတၱာနၪၥ ပရၪၥ အႏုပဟစၥကထာ = ကိုယ့္အက်ိုး သူမ်ားအက်ိုးမရွိေသာစကား (ဥပမာ – ဘာသာေရးတြင္ သူသာသည္ ငါသာသည္ ျငင္းခုံျခင္း – သူမ်ားဘာသာကို အျပစ္ေျပာ၍ ကိုယ့္ဘာသာသာေကာင္းေၾကာင္းေျပာျခင္း)

 ဥဒါယီသုတ္ – ပၪၥကနိပါတ္ – အဂၤုတၱရနိကာယ္

Ref: http://tipitakamyanmar.blogspot.sg/2010/03/blog-post_292.html