အာဒိတၱသုတ္ဆိုတာဟာ အင္မတန္ထင္ရွားတဲ့ သုတ္ပါ၊ ၾကားနာဘူးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရိွပါလိမ့္မယ္၊ မၾကားနာဘူးေသးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ရိွမွာပါ၊ “အာဒိတၱ” ဆိုတာ “ရဲရဲ ေျပာင္ေျပာင္ မီးစြဲေလာင္ေနတယ္” ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ရိွပါတယ္။ အဲဒီစြဲေလာင္ေနတဲ့မီးေတြဟာ တစ္ဆယ့္တစ္ပါးတဲ့။
++++++++++++++++++++++++
ပိဋကတ္ျမန္မာျပန္လာ အာဒိတၱသုတ္ မူရင္း
ရဟန္းတို႕ ရုပ္သည္ ေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္၏ ၊ ေ၀ဒနာသည္ ေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္၏ ၊ သညာသည္ ေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္၏ ၊ သခၤါရတို႕သည္ ေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ကုန္၏ ၊ ၀ိညာဏ္သည္ ေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္၏ ။
ရဟန္းတို႕ ဤသို႕ ျမင္ေသာ အၾကားအျမင္ရိွေသာ အရိယာတပည့္သည္ ရုပ္၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏ ၊ ေ၀ဒနာ၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏ ၊ သညာ၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏ ၊ သခၤါရတို႕၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏ ၊ ၀ိညာဏ္၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏၊ ၿငီးေငြ႕ေသာ္ စြဲမက္မႈ ကင္း၏ ၊ စြဲမက္မႈ ကင္းျခင္းေၾကာင့္ (ကိေလသာမွ) လြတ္ေျမာက္၏ ၊ (ကိေလသာမွ) လြတ္ေျမာက္ေသာ္ (ကိေလသာမွ) “လြတ္ေျမာက္ၿပီ” ဟု အသိဉာဏ္ ျဖစ္ေပၚ၏ ၊ “ပဋိသေႏၶေနမႈ ကုန္ၿပီ ၊ အက်င့္ျမတ္ကို က်င့္သံုးၿပီးၿပီ ၊ ျပဳဖြယ္ (မဂ္) ကိစၥကို ျပဳၿပီးၿပီ ၊ ဤ (မဂ္ကိစၥ) အလို႕ငွါ တစ္ပါးေသာ ျပဳဖြယ္ မရိွေတာ့ၿပီ” ဟု သိ၏ဟု (မိန္႕ေတာ္မူ၏) ။
ဘိကၡေ၀ – ရဟန္းတို႕၊ စကၡဳံ-မ်က္စိကို၊ အာဒိတၱံ၊ ရဲရဲေျပာင္ေျပာင္ မီးစြဲေလာင္၍ေန၏။ ရူပါ-ျမင္ရတဲ့အဆင္းတို႕ကို။ အာဒိတၱာ၊ ရဲရဲေျပာင္ေျပာင္ မီးစြဲေလာင္၍ေနကုန္၏။
စကၡဳ၀ိညာဏံ-ျမင္သိမႈကို၊ အာဒိတၱံ-ရဲရဲေျပာင္ေျပာင္ မီးစြဲေလာင္၍ေန၏။
စကၡဳသမၹေႆာ-ျမင္ေတြ႕မႈကို၊ အာဒိေတၱာ-ရဲရဲေျပာင္ေျပာင္ မီးစြဲေလာင္၍ေန၏။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
ျမင္တဲ့အခါကာလမွာျဖစ္တဲ့ စကၡဳ၀ိညာဏ္စိတ္၊ ျမင္သိစိတ္ဆိုတာက ကုသိုလ္၏ အက်ဳိးလည္းရိွတယ္၊ အကုသုိလ္၏ အက်ဳိးလည္းရိွတယ္၊ ကုသလ၀ိပါက္တဲ့၊ အကုသလ၀ိပါက္တဲ့၊ စကၡဳ၀ိညာဏ္က ကုသလ၀ိပါက အကုသလ၀ိပါက ဥေပကၡာႏွင့္တကြ ျဖစ္တယ္လို႕ဆိုပါတယ္။
ကုသိုလ္၏အက်ဳိးဆိုေတာ့ ေကာင္းတဲ့သေဘာရိွတယ္၊ အကုသိုလ္၏အက်ဳိးဆိုေတာ့ မေကာင္းတဲ့ သေဘာရိွတယ္၊ သို႕ေသာ္လည္း ကိုယ္အေတြ႕အထိေလာက္ မၾကမ္းလို႕ သူ႕ကိုေတာ့ ဥေပကၡာလို႕ အဘိဓမၼာက ေဟာထားတာပါ။
မ်က္စိရယ္၊ အဆင္းရယ္၊ ျမင္ေတြ႕မႈရယ္၊ ျမင္သိမႈရယ္၊ ျမင္လို႕ေကာင္းတာ၊ မေကာင္းတာရယ္၊ အားလံုးငါးမ်ဳိးရိွတယ္။
သုတၱန္ေဒသနာေတာ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားက ၀ိပႆနာရႈဖို႕ေဟာရင္ ဒီလိုဘဲတဒြါရ တဒြါရမွာ ရႈဖို႕ရာ ငါးခု ငါးခု ေဟာတယ္။ အဲဒီထဲက ထင္ရွားရာကို အာရံုျပဳတဲ့၊ ကိေလသာျဖစ္တဲ့ အဲဒီလို အကုသိုလ္မျဖစ္ေအာင္ အမွန္အတိုင္းသိေအာင္ ရႈရမယ္တဲ့။
အဲဒီငါးမ်ဳိး ထင္ရွားတဲ့တရား၊ သူ႕အခိုက္အတန္႕နဲ႕သူ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့တရားေတြ၊ ပကတိ ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ ျဖစ္တယ္၊ ပ်က္တယ္လည္းမထင္ပါဘူး၊ မ်က္စိနဲ႕တကြ တစ္ကိုယ္လံုးကလည္း တစ္ဘ၀လံုးအျမဲ တည္ေနတယ္လို႕ ထင္ေနတယ္။
ရုပ္တရား၊ နာမ္တရားေတြဟာ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ တရားေတြလို႕ ေျပာေနေပမယ့္လို႕ အဲဒီေျပာေနတဲ့စိတ္ကိုဘဲ ငါလို႕ထင္ေနတာ၊ အစြဲအလမ္းေတြကရိွတယ္၊ မ်က္စိလည္းပဲ အျမဲတမ္းတည္ေနတယ္လို႕ ထင္တယ္၊ ျမင္ရတဲ့ အဆင္းကလည္း သူ႕သ႑ာန္ ကိုယ့္သ႑ာန္က အခုလည္းရိွ၊ ေနာင္လည္းရိွ အျမဲရိွတယ္လို႕ ဒီလိုပဲထင္ေနတာ။
+++++++++++++++++++++
မီးသံုးပါး
ရာဂမီး ေဒါသမီး ေမာဟမီး ကိေလသာမီးသံုးခု ။
+++++++++++++++++++++++
ရာဂဆိုတာ တပ္စြဲမႈ၊ ႏွစ္သက္သာယာမႈ၊ စြဲလမ္းမႈတဲ့၊ ေကာင္းေကာင္းေလး ေတြ႕ျမင္ေနေတာ့ ႏွစ္သက္သာယာမႈ ျဖစ္တယ္။
ရာဂမီးေလာင္တာကို အမ်ားပုဂၢိဳလ္ေတြအေနကေတာ့ ဒီမီးကမဆိုးဘူးလို႕ ေအာက္ေမ့မွာပဲ၊ ဒီရာဂမီးေလးေလာင္ေနတာကို အရသာရိွတယ္လို႕ထင္ေနတာကိုး၊ ရာဂမီးမေလာင္မွာကို စိုးရိမ္ေနရတယ္။ ဒီရာဂမီးေလာင္ဖို႕ရာ မီးစာက အျမဲရွာ ေနရတယ္။
တခ်ဳိ႕က အာရံုေတြ စြဲလမ္းေနတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ဘက္က ကိုယ့္အလိုတိုင္းမျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ အခါက်ရင္ ဆင္းရဲတယ္မဟုတ္လား၊ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့အာရံုေလးေတြအတြက္ မေတာ္မသင့္တာေတြျပဳလို႕ရိွရင္ ေလာကတြင္လည္း အျပစ္ေရာက္တတ္တယ္၊ အဲဒါ ရာဂမီးႏွိပ္စက္တာတဲ့။
ေဒါသမီးတဲ့-မေကာင္းတာေတြ ျမင္ရတဲ့အခါ စိတ္မဆိုးဘူးလား၊ အဲဒါ ေဒါသမီးေလာင္တာ။ ေဒါသဟာ မေကာင္းဘူးဆိုတာေတာ့ သိၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္လို႕ ကိုယ္ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဒီေဒါသျဖစ္ေနတာကိုပဲ အရသာရိွေနတယ္လို႕ ထင္ေနတာ။
အဲဒီေဒါသကို အေၾကာင္းျပဳလို႕ သူတစ္ပါးအသက္သတ္ျခင္း၊ ခိုးျခင္း၊ လိမ္ျခင္းစသည္ျဖင့္ မေတာ္တာေတြလုပ္ရင္ အပါယ္ေလးပါးေရာက္ၿပီး အႀကီးအက်ယ္ဒုကၡေရာက္ရတယ္၊ အဲဒါ ေဒါသမီးေလာင္လို႕ပါ။
ေမာဟမီးဆိုတာကေတာ့ အမွန္အတိုင္းမသိရင္ မေကာင္းမႈေတြျပဳေနတာဟာ ေမာဟမီးေလာင္ေနတာပါပဲ၊ သူက အျမဲတမ္းေလာင္ေနတာပဲ။
ရာဂ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟမီး ဒီမီးသံုးပါးက ေလာင္ေနတယ္၊ ကိေလသာမီးသံုးခု။
ေနာက္ ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့ ဇာတိ၊ ဇရာ၊ မရဏ ဆိုတဲ့ မီးသံုးခု။
ဘ၀အသစ္ျဖစ္ျခင္းဆိုတဲ့ ဇာတိမီးကလည္း ေလာင္ေနတယ္။
အိုျခင္းဆိုတဲ့ ဇရာမီးကလဲ ေလာင္ေနတယ္။
ေသျခင္းဆိုတဲ့ မရဏမီးကလည္း ေလာင္ေနတယ္၊ ဒီမီးသံုးပါးေလာင္ေနတယ္၊ အဲဒါျမင္တာအေၾကာင္းျပဳၿပီး စြဲလမ္းတာ။
ျမင္တာကေန စြဲလမ္း၊ စြဲလမ္းရာကေနၿပီး ကိုယ္အလိုရိွတဲ့အတိုင္း ျပဳလုပ္တယ္၊
ကုိယ္အလိုရိွတာရေအာင္ ျပည့္စံုေအာင္လို႕ ေၾကာင့္ၾကစိုက္ရ အားထုတ္ရတယ္၊ ကိုယ္အလိုရိွတဲ့အတိုင္း ျပည့္စံုေအာင္လို႕ အားထုတ္ေနတာေတြဟာ စြဲလမ္းလို႕ေပါ့။
ေနာင္သံသရာဆိုတာ အဲဒါဇာတိဒုကၡမဟုတ္လား ဇာတိဘ၀အသစ္ျဖစ္ရင္ အဲဒီတစ္ဘ၀လံုး ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာဘဲ၊ ဘယ္မွမေျပးႏိုင္ဘူး၊ ဘ၀အသစ္ျဖစ္မွေတာ့ တိရစၧာန္ျဖစ္ရင္ တိရစၧာန္ဆင္းရဲေတြ တိမ္းလို႕ေရွာင္လို႕ မရဘူး၊ ျပိတၱာျဖစ္ရင္ ျပိတၱာဆင္းရဲေတြ၊ ငရဲေရာက္ရင္ ငရဲဆင္းရဲေတြ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြျပဳလို႕ လူ႕ဘ၀ေရာက္လာဦးေတာ့ လူျဖစ္ရင္ေကာ လူ႕ဆင္းရဲေတြ မရိွဘူးလား၊ အဲဒါဘ၀သစ္ျဖစ္ရလို႕ ဒုကၡေတြေရာက္တာ၊ နတ္ျပည္လည္းအထိုက္အေလ်ာက္ ဒုကၡေတြရိွေနတာပဲ၊ အဲဒါဘ၀သစ္ျဖစ္တဲ့ ဆင္းရဲ၊ ဘ၀အသစ္ျဖစ္တာကလည္း မီးတစ္ခုပဲတဲ့၊ မီးေလာင္ေနတာပဲ။
ၿပီးရင္ မအိုရဘူးလား၊ အိုရတာလည္းဆင္းရဲပဲ၊ မအိုေသးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြက သိပ္မသိေသးဘူး၊ ငါးဆယ္ေက်ာ္ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အဲဒီက်မွသိတာ။ အိုျခင္းမီးေလာင္တာတဲ့၊ ျမင္ရာကေနၿပီးမီးေလာင္တာတဲ့၊ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ မေသရေပဘူးလား။ ေသရတာက ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးပဲ။
မေသခင္အတြင္းမွာလည္း ေသာေကဟိတဲ့ စိုးရိမ္ပူေဆြးရတဲ့မီးကလည္း ေလာင္တယ္၊ ပရိေဒေ၀ဟိ ငိုေၾကြးရတဲ့ မီးကလည္း ေလာင္တယ္။
ဒါကေတာ့ ပုဂၢိဳလ္တိုင္းနဲ႕ေတာ့ မဆိုင္ဘူး၊ ငိုတတ္တဲ့ သူေတြသာငိုရတယ္၊ အမ်ဳိးသားေတြကေတာ့ ၾကိတ္မွိတ္ခံေနလိုက္တယ္၊ မငိုပါဘူး၊ အမ်ဳိးသမီးတိုင္းလိုလိုကေတာ့ ကိုယ္နဲ႕ စပ္ရာစပ္ရာ ရင္းႏွီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ ေသေက်ပ်က္စီးတဲ့အခါ ငိုၾကတယ္ကိုး၊ အဲဒါေတြဟာ ပရိေဒ၀မီးေလာင္တာတဲ့၊ ဒါဒီတစ္ဘ၀တြင္မဟုတ္ဘူး၊ သားေသလို႕၊ လင္ေသလို႕၊ မယားေသလို႕၊ မိဘေသလို႕၊ ေဆြမ်ဳိးေသလို႕၊ စီးပြားဥစၥာရတနာေတြပ်က္စီးလုိ႕၊ ဒါလဲ ဒီတစ္ဘ၀လည္း ဘယ္ဟုတ္မလဲ ဘ၀တိုင္းဘ၀တိုင္း ေတြ႕ၾကံဳရတာေတြမ်ားလွၿပီ၊ အဲဒီေသာက ပရိေဒ၀မီးေတြလည္း ေလာင္ေနတယ္တဲ့။
ဒုေကၡဟိ-ဒုကၡမီးေတြ၊ ကုိယ္ဆင္းရဲေတြကလည္း ေလာင္ေနတယ္တဲ့။ ကုိယ္ဆင္းရဲေတြကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။
အခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြ အိပ္ယာထဲလဲၿပီးေတာ့ ေရာဂါေရာက္လာေတာ့ ဒုကၡမေရာက္ေပဘူးလား၊ ကိုယ္ဆင္းရဲေတြတဲ့။
ကိုယ္ဆင္းရဲမီးေတြကေလာင္သလို စိတ္ဆင္းရဲမီးေတြကလည္း ႏွလံုးထဲမွာ ပူေလာင္ၿပီးမခံသာေအာင္ ျဖစ္တတ္တယ္၊ အိပ္မေပ်ာ္၊ စားမ၀င္ အတိဒုကၡေတြေရာက္တယ္။
ဥပါယာသ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလျခင္းဆိုၿပီး ေတာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႕ ပူပန္ရတဲ့ ဆင္းရဲေတြကလည္း ျဖစ္တယ္၊ အဲဒီမီးေတြေလာင္ေနတယ္။
အဲဒါျမင္ရာကေနၿပီးေတာ့ ဒီမီးေတြေလာင္ေနတာ၊ အခုသတၱ၀ါေတြမွာ ျမင္ရာကေလာင္တာလည္း ရိွတာပဲ၊ တခ်ဳိ႕လည္း ၾကားရာက နံရာကစသည္ကေလာင္ေနၾကတယ္၊ အခုဟာက ျမင္ရာကေနျဖစ္ေနတာ ကိုေျပာေနတာပါ။
မီးတစ္ဆယ့္တစ္ပါး
ရာဂမီး ေဒါသမီး ေမာဟမီး ဇာတိမီး ဇရာမီး မရဏမီး ေသာကမီး ပရိေဒ၀မီးေတြ ေလာင္ေနတယ္။
ကိုယ္တြင္းမီးေတြ
ဒုကၡမီးေတြကေလာင္တယ္။ ကိုယ္ဆင္းရဲမီးေတြ။
ေဒါမနႆမီးေတြကေလာင္တယ္။ စိတ္ဆင္းရဲမီးေတြ။
ဥပါယာသမီးေတြကေလာင္တယ္္။ ျပင္းစြာပူပန္ရတဲ့မီးေတြ
မီးတစ္ဆယ့္တစ္ပါးဆိုတာဒါေတြပဲ။ ျမင္ရာကေနၿပီးေတာ့ မီးတစ္ဆယ့္တစ္ပါးေလာင္ေနပံုေပါ့။
ဒြါရေျခာက္ပါးက မီးေလာင္စာ ငါးခုစီဆိုေတာ့ မီးေလာင္စာသံုးဆယ္ရိွတယ္၊ လူတစ္ေယာက္မွာသံုးဆယ္၊ လူတစ္ေယာက္မွာ သံုးဆယ္နဲ႕ လူတိုင္းမွာ မီးေလာင္စာေတြ ရိွတယ္မဟုတ္လား။ လူတိုင္း လူတိုင္း မီးေတြတဟုန္းဟုန္း ေလာင္ေနၾကတာေတြ၊ မ်က္စိကေလာင္လိုက္၊ နားကေလာင္လိုက္ ႏွာေခါင္းကေလာင္လိုက္ ေလာင္လိုက္တာေလ။
အဲဒီမီးေတြ မေလာင္ေအာင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ရမလဲဆိုရင္ –
ျမင္တိုင္းျမင္တိုင္း သတိပ႒ာန္နည္းနဲ႕ အမွတ္ရၿပီးေတာ့ သိေနရမယ္၊ မရႈမမွတ္လို႕ မသိတာ၊ သေဘာတရားေတြက သူ႕ဟာသူ ျဖစ္ေနတာ ရိွေနတာပါပဲ၊ မျမဲတဲ့တရားေတြပဲ၊ ျဖစ္ၿပီးပ်က္ေနတာေတြ၊ မရႈလို႕မသိတာ၊ ရႈရင္ေတာ့ သိတယ္။
မိမိတို႕ မ်က္စိတို႕ နားတို႕ကေနၿပီးေတာ့ ခုနက ေလာင္စာေတြျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္းလိုက္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ရမယ္၊ ေလာင္စာေတြ ရႈလို႕ရိွရင္ ေလာင္စာေတြ မီးမေလာင္ဘူး၊ မီးၿငိမ္းမယ္။ မီးေလာင္တာနဲ႕ ၿငိမ္းတာ ဘယ္ဟာေကာင္းမလဲ၊ ၿငိမ္းတာေကာင္းပါတယ္၊ မီးၿငိမ္းဖို႕က ဒါအေရးႀကီးပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေလာကထဲ ပုထုဇဥ္ေတြကေတာ့ မီးေလာင္တာေလးကို အရသာခံေနတာကိုး၊ မီးေလာင္စာေလး မီးမေလာင္မွာေတာင္ စိုးရိမ္ေနရတယ္၊ ရာဂမီးကေလာင္ခ်င္တာကိုး။
ျမင္ရာကလည္း ေလာင္ခ်င္တယ္။ ၾကားရာကလည္း ေလာင္ခ်င္တယ္။ နံရာကလည္း ေလာင္ခ်င္တယ္။ စားရာကလည္း ေလာင္ခ်င္တယ္။ ေတြ႕ထိရာကလညး္ ေလာင္ခ်င္တယ္။ အဲဒါေလးေတြကို အရသာေလးေတြ ေပၚေနတယ္လို႕ ထင္ၾကတယ္၊ ကိေလသာမကင္းေသးလို႕ ခင္မင္တြယ္တာတဲ့ တဏွာေလးရိွေနလို႕။
အမွန္စစ္စစ္ မီးဆိုတာ မေကာင္းတဲ့ သေဘာတရားေတြပဲ၊ ၿငီးေငြ႕စရာေတြပဲ၊ အဲဒီျမင္သိတာေတြ ျမင္တိုင္း ၾကားတိုင္းကို ရႈမွတ္ေနရင္ ၊ သတိပ႒ာန္နည္းအတိုင္း ရႈမွတ္ေနရင္ သူ႕အခိုက္အတန္႕ႏွင့္သူ သူ႕သေဘာအတိုင္း ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြ၊ မွတ္တိုင္းမွတ္တိုင္း ျဖစ္ၿပီးပ်က္ ျဖစ္ၿပီးပ်က္ႏွင့္ ေပၚလာတဲ့ အာရံုေရာ မွတ္သိတဲ့အာရံုေရာ ျဖစ္ၿပီးေပ်ာက္သြားတယ္။
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ စဥ္းုစားဆင္ျခင္ၿပီး ရုပ္တရားေတြဟာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာပဲ၊ ဆင္ျခင္တဲ့စိတ္ထဲေတာ့ အနိစၥပဲ၊ ဒုကၡပဲ ဆင္ျခင္ေနတယ္၊ အဲဒီေတာ့ သူ႕နည္းနဲ႕သူေတာ့ အနိစၥ ဒုကၡ ေတာ့ ထင္ေနတာပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဆင္ျခင္ေနတဲ့ စိတ္ကေလးရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကိုေတာ့ သူမသိဘူး၊ ငါကသိေနတယ္၊ သိေနတာငါပဲ၊ “ငါ” ကိုပဲ စြဲလမ္းစရာ ျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒီငါေတြကျမဲေနတယ္၊ နိစၥျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒါေလးကို ေကာင္းတယ္ထင္ေနတယ္၊ အဲဒါသုချဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒါ အသက္ရွင္ေနတဲ့ ငါ့ေကာင္ပဲ၊ အဲဒါအတၱစြဲျဖစ္ေနတာ၊ အဲဒါေနရာမက်ဘူး။
သတိပ႒ာန္နည္းအတိုင္း ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း လိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ ျဖစ္တိုင္းျဖစ္တိုင္း သမာဓိဉာဏ္ေတြရင့္ၿပီးေတာ့ အဲဒီအာရံုေတြလည္း ရႈသိေနတဲ့စိတ္လည္း သိၿပီးေပ်ာက္ သိၿပီးေပ်ာက္၊ အထူးမစဥ္းစားရဘူး၊ ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း ေပၚေပ်ာက္ ေပၚေပ်ာက္ေတြပါပဲ၊ ျဖစ္ပ်က္ဆိုတာကို တကယ္သိသြားတာ။
သိစရာအာရံုကလည္း ေပ်ာက္သြားတာ၊ သိတဲ့စိတ္ကလဲ ေပ်ာက္သြားတာ အတြဲလိုက္ အတြဲလိုက္၊ ျမင္တယ္ဆိုရင္ ျမင္တာေရာ သိတာေရာေပ်ာက္။
ၾကားတယ္ဆိုရင္ၾကားတာေရာ သိတာေရာေပ်ာက္၊ ေတြးတယ္ဆိုရင္ ေတြးတာေရာ သိတာေရာေပ်ာက္။
ေျခလွမ္းတဲ့အခါ ၾကြတယ္ဆိုရင္ ၾကြတာသိတာေပ်ာက္၊ လွမ္းတယ္ဆိုရင္ လွမ္းတာေရာ သိတာေရာေပ်ာက္၊ အဲဒီလိုျဖစ္တိုင္း ပ်က္တိုင္း ျဖစ္ၿပီးေပ်ာက္၊ အဲဒီလိုပဲ ကိုယ္ထဲကနာတယ္ က်င္တယ္ ကိုက္ခဲတယ္။
နာရင္နာတယ္ဆိုတဲ့ နာတာေလးလဲေပ်ာက္၊ သိတာေလးလဲေပ်ာက္၊ အကုန္လံုးသိေနတယ္။
ျမင္တာရယ္၊ ၾကားတာရယ္၊ ‘သိ’ ဆိုတာက အကုန္လံုးသိေနတာေတြ၊ နံၿပီးသိတာ၊ အရသာစားၿပီးသိတာ၊ ၾကံၿပီးသိတာ၊ ဒီေလးမ်ဳိးကို ေတြးၿပီးသိတာ၊ ျမင္ၾကားတာကႏွစ္ခု၊ သိတာကေလးခု၊ ေျခာက္ဒြါရကပါပဲ။
ဆိုင္းမေနႏွင့္ ရပ္မေနႏွင့္ တရားအားထုတ္တယ္ဆိုၿပီး ခဏတျဖဳတ္အားထုတ္ၿပီး နားေနရင္ စကားေတြေျပာေနရင္ သမာဓိလဲေကာင္းေကာင္းမျဖစ္၊ ဉာဏ္လဲေကာင္းေကာင္းဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ၊
(***) “ ျမင္တိုင္း ၾကားတိုင္းပင္မဆိုင္းပဲႏွင့္ကို မရပ္ပဲႏွင့္ကို အျမဲမျပတ္ရႈမွတ္ေနမွ၊ အဲဒီလို ရႈမွတ္က်င့္ေနလို႕ရိွရင္ အာရံုကိုသိတဲ့ ရုပ္ႏွင့္နာမ္ႏွစ္ခုလံုးပဲ အာရံုကို မသိတတ္တဲ့ ရုပ္ကိုယ္ႀကီးႏွင့္ အာရံုကိုသိတဲ့ စိတ္နာမ္ ဒါေလးႏွစ္ခုရိွတာပဲဆိုတာကို ကုိယ္တိုင္ပဲသိပါတယ္” (***)
အဲဒါလဲ ဆရာသမားေတြေျပာလို႕ ယံုရတာ သူမ်ားေျပာလို႕ သိရတာမဟုတ္ပါဘူး၊ သူ႕အခိုက္အတန္႕နဲ႕သူျဖစ္ၿပီး မျမဲဘူး၊ ဆင္းရဲတယ္၊ သူ႕အခိုက္အတန္႕ သူျဖစ္ၿပီး ပ်က္သြားလို႕ ဆင္းရဲပဲ အခံခက္လို႕ဆင္းရဲ အစုအေ၀းႀကီးလို႕ ထင္လာပါတယ္။
ရုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးအျဖစ္ႏွင့္လည္း ခြဲျခားၿပီးသိတယ္၊ မျမဲဘူးလို႕လည္းသိတယ္၊ ဆင္းရဲေတြခ်ည္းပဲလို႕လည္း ခြဲျခားၿပီးသိတယ္၊ ဒီလိုလည္း သေဘာက်ၿပီးသိတယ္။
ငါေကာင္လည္း ေပ်ာက္တယ္၊ အစတုန္းက ငါေကာင္ အသက္ရွင္ေနတဲ့အေကာင္ေလးအေနနဲ႕ စြဲလမ္းေနတယ္၊ အဲဒီ ငါေကာင္လည္း ေပ်ာက္ပါတယ္။
ဆယ္တစ္ပါးေသာေလာင္မီးတို႕ကင္းၿငိမ္းၾကပါေစ။
မွတ္ခ်က္။ ။ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အာဒိတၱသုတ္တရားေတာ္မွ မီွျငမ္း မွတ္စုထုတ္ပါသည္။
ေမတၱာျဖင့္
Ref: https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1533940633596828&id=1514787362178822
မေတ္တာစက်ဝန်း 